Jeanne du Barry (Film, 2023) - MovieMeter.nl (2024)

+ Mijn Films

• On Demand:

• Bekijk via Pathé Thuis
• Bekijk via Amazon Prime
• Bekijk via meJane
• Bekijk via iTunes
• Niet beschikbaar op Netflix
• Niet beschikbaar op Videoland
• Niet beschikbaar op Disney+
• Niet beschikbaar op Google Play

Jeanne Du Barry

Louis XV

La Borde

Le Comte Du Barry

Monsieur Dumousseaux

Le Duc de Richelieu

Anne, la mère de Jeanne adolescente

Madame de la Garde

Le Duc D'Aiguillon

Adélaïde de France

Trailer

Johnny Depp is terug in zijn nieuwste film, en hoe! | FilmTotaal filmnieuws

Johnny Depp in tranen door staande ovatie van zeven (!) minuten bij zijn comebackfilm | AD.nl

Dit film is al mislukt; ze gaven hem een slechte cijfer:

Jeanne du Barry - Rotten Tomatoes - rottentomatoes.com

60% is niet zo slecht?

Het wordt steeds slechter, nu al 53%.

Blijkbaar was jij in Cannes, Als dat zo is vertel dan eens over je oordeel over deze film en niet alleen over het oordeel va anderen. Als dat niet zo is: Haal dan je stem weg.

Il y a bien du monde à Cannes aujourd'hui. 😉 Toen ik ontdekte dat Jeanne du Barry een Saoedi-Arabische co-productie betrof, was ik gerustgesteld. Welke natie anno nu heeft immers meer voeling met de elegantie van het ancien régime? De met wolkenkrabbers bezaaide woestijn van Al Riyad is werkelijk het het hedandaagse antwoord op het hof van Versailles. Ik moest de film dan ook absoluut in de weelde van de UGC zien, bij voorkeur in de majestueuze zaal 1, om dat bloedgeld echt van het scherm te zien rollen. Nog liever was ik natuurlijk in Cannes zelf geweest, bij de openingsfilm, om na de vertoning mee in de staande ovatie te applaudiseren. Niet alleen als hommage aan cast en crew, maar evenzeer om onze nieuwe Arabische heersers te verwelkomen. Aangezien de Saoedi's toch al half Parijs opgekocht hebben, waarom ook niet het filmfestival? Cannes vaut bien une messe.

Weltschmerz bespiegelingen daargelaten, ben ik ook niet teleurgesteld over de film zelf. Het is een opulent versierde, klassiek vertelde intrige over een courtisane die de sociale ladder van het hof opklimt tijdens een scharnierpunt van de Franse geschiedenis. De drijvende kracht van het verhaal is het protocol dat het leven in Versailles beheerst en hoe de opportunistische Jeanne sommige van die regels eigen maakt maar andere aan haar laars lapt, om zo haar vooruitgang te bewerkstelligen. Het orgelpunt hiervan is de gekende ontmoeting tussen Jeanne en Marie-Antoinette, waar één (laatdunkende) zinsnede van laatstgenoemde genoeg was om het bestaan van paria Jeanne te legitimeren. Dit delicaat web aan hoffelijkheden zorgt voor een boeiende intrige.

Maïwenn is echt de luis in de pels weldenkend Frankrijk. Mooie herinneringen aanhalen aan haar romance met Luc Besson toen ze 13 jaar was en nu warempel een film maken die de schoonheid van de rituelen en tradities van de Lodewijkse dynastie op ondubbelzinnige wijze etaleert - met persona non grata Depp als vorst. Frankrijk is gelukkig nog steeds het land waar in schande gevallen artiesten ballingschap vinden. Het is dan ook grappig hoe (een gedeelte van) de Franse filmkritiek haar aversie tegen de persoon van Maïwenn niet onder stoelen of banken steekt, maar toch vanuit een cinematografisch-hoogwaardige wijze de film probeert neer te halen. Maïwenn lijkt de criticasters voor te zijn en verwijst in de epiloog van de film naar de Franse revolutie als 'turbulente tijden', een eufemisme waardoor Cahiers du Cinéma in een kramp schoot en met een hyperbool stelt dat L'Anglaise et le Duc van Eric Rohmer in vergelijking zelfs jacobijns is. Geheel trouw aan de thematiek van de film incarneert Maïwenn het aristocratisch plezier om te mishagen.

Dat deze film een braaf, gezapig en ouderwets kostuumdrama bood was gek genoeg één van de pluspunten. Het is eveneens de eerste grote film die Depp maakte sinds de breed in de media uitgemeten rechtszaak. Maar helaas meer dan een mager het is ‘ok’ kan ik er niet over zeggen.

Eerst even een duik in geschiedenis van de 18de eeuw. Marie-Jeanne Bécu was de buitenechtelijke dochter van een huisbediende/naaister en een onbekende vader. Totdat ze op vijftienjarige leeftijd meerderjarig werd, had Jeanne genoten van een opleiding in het klooster. Doordat ze als blondine met dikke krullen en amandelvormige blauwe ogen een voor die tijd opvallende schoonheid was, trok ze algauw de aandacht in de hoogste kringen van de Parijse samenleving. Jeanne werd als courtisane al snel een sensatie in Parijs en bouwde een grote aristocratische klantenkring op. Dit bracht haar ook naar Versailles, alwaar ze in de belangstelling van koning Lodewijk XV kwam te staan.

Regisseur Maïwenn is zelf een beetje een "Enfant terrible" van de Franse filmwereld en zal zich misschien hebben herkend in de courtisane, die door iedereen aan het Franse hof – behalve de koning – wordt behandeld als outsider. Maar een goed actrice..? In elke scène plaatst de regisseur en co-schrijver zichzelf in het midden, niet echt handig want als een 47-jarige een rol van een personage dat 24 jaar was, spelen!...? Misschien is als vrouw wel fijn om te horen dat je de "mooiste van allemaal" bent maar het levert niet direct een sterke film op. Maïwenn ontbeert gewoon de jeugdigheid en wonderlijke speelsheid die haar personage wordt toegeschreven.

Achter de film zit duidelijk wel redelijk geld dus daardoor laat het zich aardig bekijken, veel mooie shots van Versailles en de kostuums zijn een lust voor het oog, maar een heel memorabele film is het niet geworden. De film leent meer dan eens scenes uit andere films zo zal je; Marie Antoinette van Sofia Coppola, Barry Lyndon van Stanley Kubrick en La Mort de Louis XIV van Albert Serra langs zien komen. Tja en voor een film over een tijd dat zedelijkheid en verleiding een andere betekenis hadden en daarnaast ook over een affaire die de Franse monarchie op haar grondvesten deed schudden is de personage Jeanne nogal kuis.

De film vergaart wat aandacht doordat er een Amerikaanse acteur is gecast voor een 100% Franse rol. En Depps Lodewijk XV spreekt behoorlijk Frans, maar uiteindelijk is dat niet genoeg om hier een staande ovatie voor te geven. Zeker als ook nog eens blijkt dat de onfortuinlijke guillotine te goed was voor de bescheiden nek van de regisseur! Uiteindelijke een curieuze mix van dingen die we al eerder zagen, Assepoester en langdradige geschiedenisles dan een echte must-see!

Maiwenn op zoek naar erkenning.

Het verhaal van Jeanne du Barry is wellicht net iets te veel het verhaal van Maiwenn zelf - de echos over Jeanne's positie aan het hof lijken oncomfortabel veel op hoe Maiwenn door velen in de Franse filmwereld als een soort paria wordt neergezet. Daarmee precies passend in haar oevre, maar ook ergens wel wat jammer dat het elke keer daarop terugkomt.

Want het is overduidelijk dat ze een enorme hoeveelheid talent en kunde meebrengt, en het zonder al te veel kennelijke moeite voor elkaar krijgt zo'n megaproductie als dit tot een goed resultaat te brengen - waarbij ze de regie overduidelijk strak in de handen heeft, een notoire overacteur als Depp goed aan de halsband houdt, en hem in de scenes waar ze samen in spelen makkelijk overklast. Doe maar even na, voordat je kritiek levert.

Aan de andere kant had ik haar veel liever in een eigentijdse productie gezien dan in dit soort kostuumdrama. Hoe belangrijk misschien ook, en met alle respect en lof voor dat het gambiet zonder enige twijfel gelukt is, had ik haar liever gezien in een kleine film waarin het over iets kleins gaat - een film die drijft op haar talent, in plaats van daar een bewijs van te leveren. Niettemin is Jeanne du Barry beslist de moeite waard op zichzelf - al moet je misschien van kostuumdrama's houden.

Best een aardig tussendoortje.

Jeanne du Barry is in deze film een aparte dame. Maïwenn is waarschijnlijk net iets te oud voor deze rol, maar ik heb me er niet aan gestoord. Ze maakt zich bepaald niet populair bij de koninklijke familie, en daar gaat deze film vooral om. Ze wordt op z'n hoogst getolereerd, maar verder moeten ze eigenlijk niets van haar hebben. Een paar mensen in de hofhouding benaderen haar wel met respect.

Wel aardig inkijkje in het gevolg van zo'n koning en vooral het belachelijke ervan. Ik vond die achteruit huppende lakeien wel komisch om te zien.

Johnny Depp maakt er een excentrieke maar toch ingetogen rol van. Zijn rare blikken zijn komisch.

Kan natuurlijk nooit tippen aan Barry Lyndon, maar ja, welke film kan dat wel.

Het einde wordt helaas een beetje afgeraffeld met een paar toelichtende teksten in beeld. Dat is een inhoudelijke keus waar iets voor te zeggen valt.

Ik begrijp je vergelijking maar de Engelse aristocratie kan natuurlijk nooit tippen aan het Franse hof te Versailles

Wij hebben in ieder geval erg van genoten van de film! Goed geacteerd en een mooi stukje historie dat ons, tot op heden, niet bekend was. Daarbij moet ik opmerken dat dit niet het type film is waar ik normaliter voor warm loop.

Een aanrader wat ons betreft!

Qua losbandigheid en weelde bedoel je?

Qua alles eigenlijk; politieke intriges, architectuur, mode, muziek en dans. Het Franse hofleven zette toch wel de standaard voor de Europese adel in de 18de eeuw. En ook al komt de losbandigheid in deze film niet helemaal uit de verf en mag Maïwenn qua cinematografie niet in een zin met Kubrick genoemd worden. De weelde van Versailles maakt voor mij toch een hoop goed. Niet te vergelijken met het armetierige interieur in Barry Lyndon. 😉